شام آخر

نگاهم را نفهمیدی

نگفتم گفتنی ها رو

تو هم هرگز نپرسیدی...

شبی که شام آخر بود

به دست دوست خنجر بود

میان عشق و آینه یه جنگ نابرابر بود

چه جنگ نابرابری
چه دستی و چه خنجری

چه قصه ی محقری
چه اول و ... چه آخری...

ندانستیم و دل بستیم

نپرسیدیم و پیوستیم

ولی هرگز نفهمیدیم

شکاره سایه ها هستیم

سفر با تو چه زیبا بود

به زیبایی رویا بود

نمیدیدیم و می رفتیم

هزاران سایه با ما بود...

در آن هنگامه ی تردید

در آن بنبستِ بی امید

در آن ساعت که باغ عشق به دست باد پر پر بود

در آن ساعت هزاران سال

به یک لحظه برابر بود

شب آغازه تنهایی

شب پایان باور بود ٬٬